dag 3 Tournai naar St Quentin 123 km

De campingbaas in Tournai had het al gezegd toen we vroegen om de voorspelling. 'Tres mauvais, tres mauvais!'. Nou, dat viel allemaal best mee. De ochtend was heerlijk om te fietsen: perfecte temperatuur, half bewolkt en niet te veel wind. Eerst bij de Cathedrale de Tournai een stempel voor ons paspoort gehaald. Wat een bijzondere sfeer daar en erg mooi om de dag mee te beginnen. Dat gaf veel energie om verder te genieten van de mooie omgeving en de tocht.
In Antoing, even verderop, vonden we een bakkertje. Op het naast gelegen terras deden we ons aan de smakelijke puddingbroodjes en croissants tegoed. Met meteen onze excuses aan onze kids die we altijd vermanend toespreken als ze maar iets te veel zoet broodbeleg op hun broodje doen of als ze even te lang naar een fles frisdrank kijken. Om onszelf meteen te verantwoorden: wij verbruiken het meteen en het lijf heeft het nodig. (Althans daar gaan we maar van uit :-)). De locale uitbaatster was blij dat ze eindelijk geen beschonken gasten had (om 10 uur 's ochtends!!!) Bijzonder volkje die Belgen.
Genoeg brandstof dus om een stukje te trappen vandaag.

Even later overschrijden we ongemerkt de grens van België naar Frankrijk. Zijn we verbaasd over: we hadden van die nationalistische Fransen wel grote borden verwacht 'bien venue en France' maar niet dus. Valt dan wel tegen - of juist mee, het is maar net hoe je het bekijkt.

We maken kennis met de lage landen van Frankrijk. Beetje de uitgestrekte polder maar in de wetenschap dat je niet in Nederland bent, kan het ermee door. Zeker nadat je door een wat oudere dame iets onverstaanbaars wordt geroepen met de afsluiting: 'bonne route et dit bonjour a Saint Jacques' (goede reis en de groetjes aan sint Jacobus'. Geinig toch?

Naar mate het landschap weer glooiender wordt, gaat ook de 'mauvais' voorspelling vd campingbaas werkelijkheid worden. Donkere wolken pakken zich samen en het wordt onvoorstelbaar slecht weer. Enorme hoosbuien, hagelbuien en windvlagen pesten ons uren aaneen. We zijn zeiknat tot op het bot en net voordat ons humeur overslaat naar chagrijnigheid zien we erop eens wel de humor van in. Tja, wat moet je anders? Als we zien dat de fransen vol verbazing naar hun onder gelopen straten kijken waar we zonder schroom doorheen trappen, is het toch ook wel lachen.

Dat vonden de weergoden klaarblijkelijk ook want prompt maakten die donderwolken plaats voor blauwe lucht en veel zonneschijn. We kwamen langs een erg mooie abdij , de Abbey de Vaucelles waar de greogriaanse liederen ons verleidden naar binnen te gaan. Resulteerde wel mooi in een extra stempel in ons paspoort. Ook hier kregen we het gevoel bezig te zijn met een bijzondere reis.

Met alle natte zooi hebben we ons een hotelovernachting gegund in St Quentin en genieten nu even van daarmee gepaard gaande luxe. 123 km was best een klus vandaag. Eens zien wat morgen de dag brengt.