dag 10 - Fontain naar Ste Agneaux 112 km

Zondag in Frankrijk betekent weinig verkeer op de weg. Fietst wel lekker - zeker vanochtend in zo'n drukke stad als Poitiers. Nu geen hond op de weg en dat bleef de hele dag zo. Het leek erop dat heel Frankrijk met de familie aan de bbq zat want in vele tuinen zagen we grote groepen mensen gezellig om een bbq vuurtje en natuurlijk vrolijk zwaaien toen we voorbij fietsten. 
Onder Poitiers splitste de route zich in 2en: de kustroute en de route door de landerijen, beide ruim 300 km.
We kiezen niet voor de kust omdat we vermoeden dat dat een hele lange eentonige weg zal zijn. Dan maar meer klimmen. 
Het landschap van vandaag leek op dat van gisteren met in de 2e helft van de dag nog meer glooiingen, hogere en langere hellingen maar telkens met een fantastisch supermooi uitzicht. Ga je een kilometer met zo'n 7 tot 8 km/u omhoog, vlieg je een kilometer erna met een snelheid van 40 km naar beneden en dat de hele dag door. Lekker vergezeld van de zon en maar een paar wolken. Wat zijn we bevoorrecht om zomaar 24 u per dag buiten te zijn. 
We hadden wat ongemakken vandaag: last van zadelpijn, kees had last van z'n achillespees en astrid heeft al dagen pijnlijke handpalmen met als gevolg: tintelende vingers. Vreselijk irritant. Ook het energie niveau speelt mee. We eten goed maar het is lastig om de energie dip voor te blijven, mn het eten als je geen trek hebt. Ook misten we onze kids. Gelukkig staat de moderne technologie voor niets in dit soort 'noodgevallen'. Even appen of bellen en het is weer okay. 
Wel spreken we alvast af om het vanaf morgen iets rustiger aan te doen, want we willen onszelf niet over de kop jagen. Bovendien hebben een vette buffer opgebouwd - dus we kunnen het ons permitteren. 
De camping die we kiezen ligt in St Agneaux. Lekker handig met restaurant stond aangekondigd. Dus om eten hoefden we geen zorgen te maken ...... of wel?
Daar hartstikke moe aangekomen, bleek de eigenaar een weekendje weg en er stond alleen een Engels echtpaar. Die wisten ook ff niet wat te doen. Besloten om de tent maar op te zetten. De volgende camping was immers 30 km verderop en dat zagen we niet zitten.
Het volgende probleem: voedsel. Het dichtstbijzijnde restaurant was 7 km verderop. Om nog eens 14 km te trappen ..... pfffff. Gekeken naar een taxi maar kwamen in de voicemail. De beste man stond waarschijnlijk nog bij zijn familie te bbqen ....
Omdat Kees perfect Frans spreekt, mocht hij op pad om te vragen hoe we dan wel aan een dienstdoende taxi kwamen bij een huis verderop. 
Op het moment dat Astrid dacht, die net de tent had geïnstalleerd: 'waar blijft hij toch?', kwam Kees met een brede bijna beschaamde grijns MET brood, kaas, worst, sardientjes, fruit en een fles rode wijn. Twee mensen op leeftijd hadden hem meegeven wat ze konden missen en op de vraag wat ze daarvoor wilden hebben, kreeg hij slechts het antwoord: 'Priez pour nous quand vous êtes en Santiago'. Nou, dat gebedje zullen we zeker voor deze lieve onzelfzuchtige mensen doen. We pinkten beiden even een klein traantje weg.